Een samengesteld gezin, kinderen vertelden ons hoe het voor hen voelde
“Het voelt als scheiden omgekeerd, zo’n nieuw gezin na de scheiding van je ouders.”
Deze woorden uit de mond van het meisje dat bij mij in de praktijk kwam vergeet ik nooit meer en ik gebruik ze dan ook vaak (met haar uitdrukkelijke toestemming natuurlijk) als voorbeeld voor kinderen, ouders, stiefouders, groot- en stief-grootouders.
En zo is het ook
Want na de scheiding van je ouders heb je als kind je verdriet doorstaan, en heb je moeten wennen aan de nieuwe situatie met je alleenstaande ouders in twee huizen. De meeste kinderen zijn (deels) verhuisd. En dan, na een periode van rouw kom je met elkaar (hopelijk) weer in rustiger vaarwater.
Het kost tijd
Wat veel ouders en stiefouders zich niet altijd realiseren is dat het voor kinderen een enorme aanpassing betekent. De nieuwe gezinsleden kunnen dan wel aardig zijn en er kunnen ook voordelen aan samenwonen zitten maar vergeet niet dat het samen gaat met een periode van rouw en afscheid van het “oude” leventje van het kind. “Oude” omdat je daar als kind na de scheiding vaak nog maar net een beetje aan gewend was.
Wat voor de ouders en stiefouders een nieuw begin is, is voor de kinderen dus lang niet altijd vanzelfsprekend fijn: Het voelt als scheiden omgekeerd.
Het helpt zeker als ieder kind tijd en aandacht krijgt voor zijn of haar verlies van de tijd die het exclusief had met de ouder en broer/zus alleen en alle tijd krijgt die het nodig heeft om te wennen in het nieuwe gezin.
Alles weer anders, opnieuw!
Het kost dus tijd, dat samenvoegen van een nieuw samengesteld gezin. En helemaal als je (nog) niet kunt opschieten met de nieuwe gezinsleden. De tijd die je nodig hebt is voor elk kind, voor elke volwassene verschillend. Je bent immers allemaal verschillende mensen!
Verwarrend
Daarbij voeg je ook letterlijk twee verschillende gezinsculturen bij elkaar. En om nog niet te spreken van het van elkaar overnemen en invoeren van allerlei nieuwe huisregels! Dat kan behoorlijk verwarrend zijn. Voor kinderen kan het voelen alsof zoals het vroeger was en zoals jullie het eerst in jullie eenouder gezin deden eigenlijk niet goed was.
Of dat het door de nieuwe partner en zijn of haar kinderen komt dat er ineens allerlei nieuwe regels en gewoonten moeten gelden. Het kan dan lastiger voor ze zijn om die nieuwe partner en diens kinderen te accepteren. Verlies van het vertrouwde plus deze enorme loyaliteitsgevoelens hebben dan veel invloed op het hele systeem.
Iedereen zijn of haar eigen plekje!
Ieder kind en iedere volwassenen wil graag gezien en gehoord worden, als mens hebben we deze erkenning nodig om vrijelijk onszelf te kunnen zijn. Wanneer je voelt dat je er in een samengesteld gezin mag zijn en je (ook letterlijk) je eigen plekje kunt hebben dan zul je je gewenst en welkom voelen.
Dat eigen plekje kan in het fijnste geval een eigen slaapkamer zijn, maar ook een vaste plek aan tafel. Een plek in de badkamer voor je eigen toiletspulletjes. Een eigen haakje voor je jas. Een foto van jou erbij. Genoeg plaats in de woonkamer en het samen delen van de “beste zitplekken in de woonkamer”.
Wat helpt vooral?
Met elkaar overleggen welke huisafspraken er bijdragen aan een fijne sfeer in huis: wat is belangrijk voor de kinderen en voor de ouders?
Het kan helpen als je als kind ook ideeën mag aandragen die bijdragen aan de gezelligheid in huis. En wat iedereen helpt is dat je gewoon mag zijn wie je bent, met al je mooie en minder mooie eigenschappen.
Kwalitijd
Ga allebei ook regelmatig iets leuks doen met alleen je eigen kinderen zonder de andere gezinsleden van het samengesteld gezin, zij hebben hier, zonder uitzondering, grote behoefte aan. Wij noemden dit vroeger: Kwalitijd.
Een prachtige term, verzonnen door mijn jongste zoon.
Wil je het samengesteld gezin een goede kans geven?
Geef alle kinderen dan vooral de tijd en vraag niet teveel van hen. Want het voelt voor hen dus als scheiden omgekeerd.
De ‘verdeelde vakantie’ Het is bijna zo ver, ik ga bijna op vakantie. Een week Zeeland met mam, twee weken thuis met mam, vervolgens 2 weken Italië met pap en dan nog een week thuis met pap. Ik heb er echt ontzettend veel zin in en heb in mijn hoofd al mijn koffers al gepakt. Maar toch is er iets waar ik ieder jaar, al 11 jaar, tegen op zie. Straks moet ik papa drie weken missen en daarna mama ook drie weken niet zien. Je zou denken dat je er op een gegeven moment wel gewend aan raakt, al die verdeelde vakanties, dat zou ook echt veel chiller zijn. Maar toch heb ik er, zelfs nu ik al 18 ben!, nog moeite mee. Het liefst wil ik namelijk dat mam en pap allebei, de hele vakantie, bij ons zijn. Het is toch veel leuker als ze alles meemaken wat jij ook meemaakt op de vakantie? Maar als je ouders gescheiden zijn kan dit niet en moet je andere manieren vinden om ze alles te vertellen over je vakantie. Mijn tips voor kinderen Ik heb hieronder een lijstje gemaakt met een paar tips die ik gebruik om zo’n verdeelde vakantie wat makkelijker te maken: Toen ik een jaar of 10 was, kocht ik voor de vakantie altijd twee schriftjes. Een voor de vakantie bij pap en een voor bij mam. S ’avonds als ik dan in mijn bed lag, schreef ik op wat ik die dag had gedaan. Ik plakte suikerzakjes van koffietentjes in Italië, tegeltjes uit het zwembad in Frankrijk, zand van het strand en nog veel meer in de schriftjes. Dit liet ik, als ik terug was, dan aan pap en mam zien. Zo kreeg ik het gevoel dat ze ook een beetje bij de vakantie waren. Ook belde/appte of skypete ik mijn ouders een paar keer in de vakantie. Vooral het bellen vond ik heel fijn omdat ik dan even hun stem hoorde. Wat ik in de eerste jaren na de scheiding ook deed was een shirt van pap en een shirt van mam meenemen op vakantie. Dit hielp mij heel erg omdat ik op de manier iets bij me had wat echt van hen was. En het allerfijnst was als het shirt lekker naar pap en mam rook en vooral niet gewassen werd. Mijn tips voor ouders Ik heb ook wat tips voor mijn ouders bedacht, deze tips werken voor ons heel goed. Ik wil ze ook graag met jullie delen: Ik heb een vakantie meegemaakt waarin ik met mijn moeder eerst drie weken naar Frankrijk ging en daarna 3 weken naar Italië met mijn vader. Allebei mijn ouders wilde drie weken op vakantie. Dit was voor hen heel lekker, zo drie weken weg. Maar mijn broertje, zusje en ik zijn uiteindelijk 6 weken weggeweest. Het was zelfs zo georganiseerd dat we op een parkeerplaats ergens in Frankrijk hebben gewisseld van mama naar papa. Een hele goede tip is dus om gewoon één of twee weken lekker thuis te zijn. Dit is voor ons kinderen nodig om ook ons eigen ding te doen. Het kwam ook best vaak voor dat ik heimwee kreeg naar pap of mam. Toen ik op vakantie in Frankrijk was met mama bijvoorbeeld. Ik was al de hele dag stil en een beetje boos en verdrietig. Uiteindelijk kwam mam naar me toe en die wist natuurlijk precies wat er aan de hand was. We hebben er toen over gepraat en daarna heb ik papa even opgebeld. Het fijn als je er met je ouder over kan praten, zelfs wanneer de beide ouders niet zo goed met elkaar overweg kunnen. Nog een gouden tip; als ouders al niet zo goed met elkaar overweg kunnen, helpt het in ieder geval als ze elkaar een fijne vakantie gunnen. Het geeft ons kinderen een goed gevoel als we weten dat dat oké is. Ongetwijfeld zullen er veel meer handige tips zijn om een vakantie voor een kind van gescheiden ouders makkelijker te maken. Heb jij nog tips, wat helpt jou het best. Reageer dan op deze blog! Wie weet kunnen we zo nog wat van elkaar leren. Britt
In gedachten maak ik de vergelijking met een dans terwijl ik luister naar deze twee mensen die nog maar kort geleden de mediation zijn gestart. Mediation om hun scheiding samen en vooral zo goed mogelijk voor hun kinderen te regelen. Zij zijn al twintig jaar bij elkaar vertellen ze mij en ze kennen elkaar door en door. En toch ook weer niet. Want de ophanden zijnde scheiding maakt dat zij tegenover elkaar zitten alsof ze vreemden voor elkaar geworden zijn. Alles is anders, alles voelt anders en zelfs wanneer ze elkaar aankijken zien ze nieuwe blikken in elkaars ogen die ze niet van elkaar kennen. Hun taal lijkt sterker van elkaar te verschillen dan ooit.. Ze vragen ontzettend veel van elkaar en van zichzelf, in deze periode van rouw, verlies en onzekerheid over de toekomst. Een periode waarin ze tegelijkertijd zoveel praktische zaken samen moeten regelen om straks weer verder te kunnen in het leven. De onzekerheid over de toekomst geeft angst en paniek waarvoor ze elkaar verantwoordelijk stellen en daarbij vasthouden aan elkaar. De pijn van het verlies maakt ze teleurgesteld en boos waardoor ze nog verder van elkaar verwijderd lijken te raken. De wens om zorgvuldig met elkaar om te gaan en elkaar een nieuwe toekomst te gunnen geeft hen aan de andere kant ook hoop, opdat ze elkaar met respect kunnen loslaten als ze er aan toe zijn. Het vasthouden aan de ander en het tegelijkertijd loslaten van de ander wisselen elkaar in hoog tempo af en terwijl ik naar ze luister moet ik denken aan de metafoor van een dans. Alles is in beweging tussen deze twee mensen, de ene keer stroef en pijnlijk en de andere keer met veel ruimte en vloeiend. Ik vertel ze waar ik op dat moment aan moet denken en wat ik hen met elkaar zie doen. Aantrekken en loslaten. Beiden zeggen dat ze alles hieraan moeilijk vinden: het aantrekken, het vasthouden aan elkaar en het loslaten van de ander. Als mediator weet ik dat als ze zichzelf en de ander hierin niet langer zullen vastzetten dat deze dans hen kansen biedt op nieuwe inzichten, begrip, erkenning en groei. Dat wanneer zij zich aan dit proces durven overgeven en beiden durven blijven meebewegen, dat het dan een scheidingsdans kan worden die recht doet aan de liefdesrelatie die tussen hen heeft bestaan. Zowel aan de minder mooie als aan de mooie kanten daarvan.
De ‘verdeelde vakantie’ Het is bijna zo ver, ik ga bijna op vakantie. Een week Zeeland met mam, twee weken thuis met mam, vervolgens 2 weken Italië met pap en dan nog een week thuis met pap. Ik heb er echt ontzettend veel zin in en heb in mijn hoofd al mijn koffers al gepakt. Maar toch is er iets waar ik ieder jaar, al 11 jaar, tegen op zie. Straks moet ik papa drie weken missen en daarna mama ook drie weken niet zien. Je zou denken dat je er op een gegeven moment wel gewend aan raakt, al die verdeelde vakanties, dat zou ook echt veel chiller zijn. Maar toch heb ik er, zelfs nu ik al 18 ben!, nog moeite mee. Het liefst wil ik namelijk dat mam en pap allebei, de hele vakantie, bij ons zijn. Het is toch veel leuker als ze alles meemaken wat jij ook meemaakt op de vakantie? Maar als je ouders gescheiden zijn kan dit niet en moet je andere manieren vinden om ze alles te vertellen over je vakantie. Mijn tips voor kinderen Ik heb hieronder een lijstje gemaakt met een paar tips die ik gebruik om zo’n verdeelde vakantie wat makkelijker te maken: Toen ik een jaar of 10 was, kocht ik voor de vakantie altijd twee schriftjes. Een voor de vakantie bij pap en een voor bij mam. S ’avonds als ik dan in mijn bed lag, schreef ik op wat ik die dag had gedaan. Ik plakte suikerzakjes van koffietentjes in Italië, tegeltjes uit het zwembad in Frankrijk, zand van het strand en nog veel meer in de schriftjes. Dit liet ik, als ik terug was, dan aan pap en mam zien. Zo kreeg ik het gevoel dat ze ook een beetje bij de vakantie waren. Ook belde/appte of skypete ik mijn ouders een paar keer in de vakantie. Vooral het bellen vond ik heel fijn omdat ik dan even hun stem hoorde. Wat ik in de eerste jaren na de scheiding ook deed was een shirt van pap en een shirt van mam meenemen op vakantie. Dit hielp mij heel erg omdat ik op de manier iets bij me had wat echt van hen was. En het allerfijnst was als het shirt lekker naar pap en mam rook en vooral niet gewassen werd. Mijn tips voor ouders Ik heb ook wat tips voor mijn ouders bedacht, deze tips werken voor ons heel goed. Ik wil ze ook graag met jullie delen: Ik heb een vakantie meegemaakt waarin ik met mijn moeder eerst drie weken naar Frankrijk ging en daarna 3 weken naar Italië met mijn vader. Allebei mijn ouders wilde drie weken op vakantie. Dit was voor hen heel lekker, zo drie weken weg. Maar mijn broertje, zusje en ik zijn uiteindelijk 6 weken weggeweest. Het was zelfs zo georganiseerd dat we op een parkeerplaats ergens in Frankrijk hebben gewisseld van mama naar papa. Een hele goede tip is dus om gewoon één of twee weken lekker thuis te zijn. Dit is voor ons kinderen nodig om ook ons eigen ding te doen. Het kwam ook best vaak voor dat ik heimwee kreeg naar pap of mam. Toen ik op vakantie in Frankrijk was met mama bijvoorbeeld. Ik was al de hele dag stil en een beetje boos en verdrietig. Uiteindelijk kwam mam naar me toe en die wist natuurlijk precies wat er aan de hand was. We hebben er toen over gepraat en daarna heb ik papa even opgebeld. Het fijn als je er met je ouder over kan praten, zelfs wanneer de beide ouders niet zo goed met elkaar overweg kunnen. Nog een gouden tip; als ouders al niet zo goed met elkaar overweg kunnen, helpt het in ieder geval als ze elkaar een fijne vakantie gunnen. Het geeft ons kinderen een goed gevoel als we weten dat dat oké is. Ongetwijfeld zullen er veel meer handige tips zijn om een vakantie voor een kind van gescheiden ouders makkelijker te maken. Heb jij nog tips, wat helpt jou het best. Reageer dan op deze blog! Wie weet kunnen we zo nog wat van elkaar leren. Britt
In gedachten maak ik de vergelijking met een dans terwijl ik luister naar deze twee mensen die nog maar kort geleden de mediation zijn gestart. Mediation om hun scheiding samen en vooral zo goed mogelijk voor hun kinderen te regelen. Zij zijn al twintig jaar bij elkaar vertellen ze mij en ze kennen elkaar door en door. En toch ook weer niet. Want de ophanden zijnde scheiding maakt dat zij tegenover elkaar zitten alsof ze vreemden voor elkaar geworden zijn. Alles is anders, alles voelt anders en zelfs wanneer ze elkaar aankijken zien ze nieuwe blikken in elkaars ogen die ze niet van elkaar kennen. Hun taal lijkt sterker van elkaar te verschillen dan ooit.. Ze vragen ontzettend veel van elkaar en van zichzelf, in deze periode van rouw, verlies en onzekerheid over de toekomst. Een periode waarin ze tegelijkertijd zoveel praktische zaken samen moeten regelen om straks weer verder te kunnen in het leven. De onzekerheid over de toekomst geeft angst en paniek waarvoor ze elkaar verantwoordelijk stellen en daarbij vasthouden aan elkaar. De pijn van het verlies maakt ze teleurgesteld en boos waardoor ze nog verder van elkaar verwijderd lijken te raken. De wens om zorgvuldig met elkaar om te gaan en elkaar een nieuwe toekomst te gunnen geeft hen aan de andere kant ook hoop, opdat ze elkaar met respect kunnen loslaten als ze er aan toe zijn. Het vasthouden aan de ander en het tegelijkertijd loslaten van de ander wisselen elkaar in hoog tempo af en terwijl ik naar ze luister moet ik denken aan de metafoor van een dans. Alles is in beweging tussen deze twee mensen, de ene keer stroef en pijnlijk en de andere keer met veel ruimte en vloeiend. Ik vertel ze waar ik op dat moment aan moet denken en wat ik hen met elkaar zie doen. Aantrekken en loslaten. Beiden zeggen dat ze alles hieraan moeilijk vinden: het aantrekken, het vasthouden aan elkaar en het loslaten van de ander. Als mediator weet ik dat als ze zichzelf en de ander hierin niet langer zullen vastzetten dat deze dans hen kansen biedt op nieuwe inzichten, begrip, erkenning en groei. Dat wanneer zij zich aan dit proces durven overgeven en beiden durven blijven meebewegen, dat het dan een scheidingsdans kan worden die recht doet aan de liefdesrelatie die tussen hen heeft bestaan. Zowel aan de minder mooie als aan de mooie kanten daarvan.
Onze praktijk voor mediation en scheiden is gevestigd in Amersfoort, Leusden en beschikbaar op locaties door heel Midden Nederland.
Ons kantoren zijn centraal gelegen en daarom gemakkelijk te bereiken vanuit Soest, Nijkerk, Leusden, Woudenberg, Baarn, Soesterberg, Utrecht, Zeist en Apeldoorn en overige regio's in Midden Nederland.